Perşembe, 22 Mayıs, 2003

Kolkata, Batı Bengal, Hindistan.

Zıplayan Kertenkeleler!

Körükörüne ölümün pençelerine koşarken

Deity'lerin bulunduğu tapınağın tam karşısına bakan nat mandir ana kapısının hemen üzerinde bir florasan lamba var. Burası iki geko kertenkelesinin en gözde uğrak yeridir.

Bu kertenkeleler için, mangala arati... kahvaltı zamanıdır! Florasan tüpün altında, dudaklarını beklentiyle yalayarak, soluk albino derileri beyaz ışıkla tam olarak kamufle edilmiş hâlde, suvattaki arslanlar gibi, doğal gereksinimle, şaşmadan oraya yönelen avlarının ağızlarına gelmesini bekleyerek saklanırlar.

Işıkla körleşmiş küçücük pervaneler, sinekler, sivrisinekler ve diğer böceklere bu ağızlar, ışığın ve yaşamlarının silinişi arasında geçen kısacık süredeki biliş anında, bir dinazorunkiler kadar büyük görünüyor olmalı.

Bazen ortalıkta uçuşan o kadar çok böcek olur ki yiyecek şeylerin çokluğu karşısında kendilerini kaybeden pisboğaz gekolar, çılgın telaş içinde kuyruklarını kamçılayarak, o yana bu yana dönen ağızlarıyla havada kaparak ve hedeften, kaçan hedefe hızla yönelirken, gözleri başlarının üzerinde fıldır fıldır dönerek, bir aşağı bir yukarı telaşla koşuşturup dururlar.

Ve bazen, özellikle de besili bir kurban pırpır edince, avlarına ilk önce ulaşma hevesiyle zamansızca ileriye atılırlar. Sonra, sanki hatalarını anlamış gibi, tüpün altında tekrar mevzilenirler ve bir sonraki zavallı, kuşkudan yoksun kanatlı yaratığın uçuşarak tuzaklarına gelmesini beklerler.

Hızlı bir zıplayış — hap, ham, hum! Aah... Şampiyonların kahvaltısı!

Deity'lerin tam karşısında cereyan eden bu oldukça ürkünç manzarayı izlemek bana Bhagavad Gita slokalarını [9:18,19] hatırlatıyor — bizler Krishna'yı en yakın arkadaşımız olarak görmeye çalışmalıyız (su-hrt) çünkü Krishna'yı göz ardı edersek, ister istemez Onu ölüm sembolü olarak (mrtyuh) görürüz.

Yama, Ölüm Tanrısı, "Bu dünyada en fazla hayret uyandıran şey nedir?" diye sorduğunda, Yudhisthira Maharaj şu cevabı verdi:

"Her geçen gün, anbean, her türden canlı varlığın hızla, körükörüne ölümün pençelerine koştuğunu görüyoruz ancak, bunu gördüğümüz halde, ölmeyeceğimizi düşünüyoruz. Bundan daha şaşırtıcı ya da daha hayret verici ne olabilir?"

Kuşkusuz bu yaratıklar bilincin en alt aşamalarındalar, yaşamlarını karmalarına göre yaşıyorlar. Sadece yemek için yaşayıp (jivo jivasya jivanam), bu deneyimden öğrenmeleri beklenemez. Peki ya bizler?

Guru ve Vaishnava'nın lütfu olmasa, ben giderim. (Mayanın yaydığı) Parlak ışıkla gözlerim kamaşmış, neon lambaları ile büyülenmiş, yeni bir duyumsamanın beklentisiyle heyecana kapılmış, seve seve hızla, burnumun dikine, ölümün pençelerine...

—İngilizceden çeviren:
Krishnendrani Devi Dasi